Το νέο album των Rise Against είναι εδώ, αλλά ποια κατηγορία των fans ικανοποιεί;;
Ένα από τα πλέον πολυσυζητημένα συγκροτήματα του Rock χώρου, μόλις κυκλοφόρησε το 6ο album του και πλέον το μουσικό του στυλ έχει ξεκαθαρίσει για τα καλά. Βλέπετε οι Rise Against έχουν κάτι πολύ ιδιαίτερο, γιατί μέχρι πρόσφατα κατείχαν τη σκυτάλη στον Punk-Rock ήχο με αποκορύφωμα το album "The Sufferer and the Witness". Από εκεί και πέρα κάνανε μεταστροφή και με το "Appeal to Reason" (2008), στραφήκαν προς το Mainstream Rock, αφήνοντας πίσω τους τις Punk επιρροές.
Ναι, είναι αλήθεια πως οι φανατικοί ακροατές τους τσατίστηκαν και άρχισαν να μιλάνε για ξεπούλημα. Οι Rise Against δεν ξαναγράψανε ούτε "Give it All", ούτε "Blood to Bleed". Γράψανε "Re-Education" και "Savior" τα οποία πήραν παραμάζωμα τις θέσεις του Billboard. Πήραν παραμάζωμα τα stages και παίζουνε στις μεγαλύτερες μουσικές σκηνές του κόσμου. Η παρουσία τους στο Rock am Ring ήταν αξιομνημόνευτη και φέτος θα τους δούμε στο Leeds Festival και σε άλλα μεγάλα festivals να παίζουν μπροστά σε χιλιάδες κόσμο, Punk αλλά και Mainstream Rock κομμάτια. Τι έχει κάνει όμως το νέο LP τους με τίτλο "Endgame";
Όποιος περίμενε να το γυρίσουν στο Punk μπορεί πολύ απλά να σταματήσει να ονειρεύεται. Το "Endgame" είναι ο απόλυτος διάδοχος του "Appeal to Reason". Από τη στιγμή που κάποιος ξεπεράσει το αρχικό σοκ και αρχίσει να ακούει προσεκτικά τα κομμάτια θα καταλάβει ότι πρόκειται για ένα άρτιο τεχνικά album. Το άνοιγμα είναι εξαιρετικό με το "Architects" να αποτελεί ένα κομμάτι γρήγορο με ρυθμό και καθόλου scream. Οι κιθάρες παίζουν ωραία, κλιμακώνουν λίγο πριν το ρεφρέν και τα φωνητικά του Mcllarth δημιουργούν ένα πιασάρικο ήχο στα αυτιά μας. Το επόμενο κομμάτι είναι το "Help is on the Way", το οποίο είναι το "Re-Education" νούμερο 2. Εμφανέστατα αργότερο και με θέμα την οικολογική καταστροφή, κατηγορεί την εγκατάλειψη και την έλλειψη ενδιαφέροντος προς το περιβάλλον και την μόλυνση που προκλήθηκε από ένα πετρελαιοφόρο.
Από εκεί και πέρα τα τραγούδια έχουν τον χαρακτηριστικό Rock ήχο, χωρίς μουσικά ξεσπάσματα και χωρίς να προσφέρουν μεγάλες εναλλαγές.
Ο ρυθμός πέφτει που και που, αλλά γενικά το ενδιαφέρον είναι μεγάλο καθώς προχωράνε τα τραγούδια. Η φωνή του Mcllarth είναι τοποθετημένη σωστά, με ελάχιστα scream σημεία σε όλο το album και με πολύ μεγάλη μελωδικότητα. Το κακό με το "Endgame" είναι πως παρόλο που έχει πολλά αξιόλογα κομμάτια, δεν υπάρχει κάποιο που να ξεχωρίζει καθαρά. Ίσως το "Help is on the Way" να είναι γλυκό στα αυτιά, αλλά δεν συναντούμε τον ενθουσιασμό που είδαμε στο παρελθόν. Θα ήταν ευχάριστο να ακούσουμε κάτι με τη δυναμική του "Savior". Σίγουρα τα "Broken Mirrors", "Satellite" και "Disparity by Design", μπορούν να δείξουν την πιο επιθετική μεριά των Rise against, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αναδεικνύουν την φλόγα του παρελθόντος. Τότε που όλοι τους έπαιζαν με μανία, ρίχνανε στα τραγούδια τους οργή, screaming και κιθάρες που δεν άκουγαν στη λογική του Rock αλλά του Punk ήχου.
Κάτι τέτοιο βέβαια είναι λογικό, γιατί όπως κάθε μουσικός, έτσι και οι Rise Against ωριμάσανε μουσικά. Καθώς περνούν τα χρόνια, το μουσικό στυλ του κάθε καλλιτέχνη εξελίσσεται και ωριμάζει. Δεν γίνεται μία μπάντα να παίζει για πάντα Punk και στην περίπτωση των Rise Against το αντάλλαγμα ήταν η παγκόσμια επιτυχία. Το group εξελίχτηκε και αυτός είναι ο νέος του ήχος. Το "Endgame" είναι ένα συμπαγές Rock album, το οποίο θα μπορούσε λίγο περισσότερα ξεσπάσματα.
Ένα από τα πλέον πολυσυζητημένα συγκροτήματα του Rock χώρου, μόλις κυκλοφόρησε το 6ο album του και πλέον το μουσικό του στυλ έχει ξεκαθαρίσει για τα καλά. Βλέπετε οι Rise Against έχουν κάτι πολύ ιδιαίτερο, γιατί μέχρι πρόσφατα κατείχαν τη σκυτάλη στον Punk-Rock ήχο με αποκορύφωμα το album "The Sufferer and the Witness". Από εκεί και πέρα κάνανε μεταστροφή και με το "Appeal to Reason" (2008), στραφήκαν προς το Mainstream Rock, αφήνοντας πίσω τους τις Punk επιρροές.Ναι, είναι αλήθεια πως οι φανατικοί ακροατές τους τσατίστηκαν και άρχισαν να μιλάνε για ξεπούλημα. Οι Rise Against δεν ξαναγράψανε ούτε "Give it All", ούτε "Blood to Bleed". Γράψανε "Re-Education" και "Savior" τα οποία πήραν παραμάζωμα τις θέσεις του Billboard. Πήραν παραμάζωμα τα stages και παίζουνε στις μεγαλύτερες μουσικές σκηνές του κόσμου. Η παρουσία τους στο Rock am Ring ήταν αξιομνημόνευτη και φέτος θα τους δούμε στο Leeds Festival και σε άλλα μεγάλα festivals να παίζουν μπροστά σε χιλιάδες κόσμο, Punk αλλά και Mainstream Rock κομμάτια. Τι έχει κάνει όμως το νέο LP τους με τίτλο "Endgame";
Όποιος περίμενε να το γυρίσουν στο Punk μπορεί πολύ απλά να σταματήσει να ονειρεύεται. Το "Endgame" είναι ο απόλυτος διάδοχος του "Appeal to Reason". Από τη στιγμή που κάποιος ξεπεράσει το αρχικό σοκ και αρχίσει να ακούει προσεκτικά τα κομμάτια θα καταλάβει ότι πρόκειται για ένα άρτιο τεχνικά album. Το άνοιγμα είναι εξαιρετικό με το "Architects" να αποτελεί ένα κομμάτι γρήγορο με ρυθμό και καθόλου scream. Οι κιθάρες παίζουν ωραία, κλιμακώνουν λίγο πριν το ρεφρέν και τα φωνητικά του Mcllarth δημιουργούν ένα πιασάρικο ήχο στα αυτιά μας. Το επόμενο κομμάτι είναι το "Help is on the Way", το οποίο είναι το "Re-Education" νούμερο 2. Εμφανέστατα αργότερο και με θέμα την οικολογική καταστροφή, κατηγορεί την εγκατάλειψη και την έλλειψη ενδιαφέροντος προς το περιβάλλον και την μόλυνση που προκλήθηκε από ένα πετρελαιοφόρο.
Από εκεί και πέρα τα τραγούδια έχουν τον χαρακτηριστικό Rock ήχο, χωρίς μουσικά ξεσπάσματα και χωρίς να προσφέρουν μεγάλες εναλλαγές.
Ο ρυθμός πέφτει που και που, αλλά γενικά το ενδιαφέρον είναι μεγάλο καθώς προχωράνε τα τραγούδια. Η φωνή του Mcllarth είναι τοποθετημένη σωστά, με ελάχιστα scream σημεία σε όλο το album και με πολύ μεγάλη μελωδικότητα. Το κακό με το "Endgame" είναι πως παρόλο που έχει πολλά αξιόλογα κομμάτια, δεν υπάρχει κάποιο που να ξεχωρίζει καθαρά. Ίσως το "Help is on the Way" να είναι γλυκό στα αυτιά, αλλά δεν συναντούμε τον ενθουσιασμό που είδαμε στο παρελθόν. Θα ήταν ευχάριστο να ακούσουμε κάτι με τη δυναμική του "Savior". Σίγουρα τα "Broken Mirrors", "Satellite" και "Disparity by Design", μπορούν να δείξουν την πιο επιθετική μεριά των Rise against, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αναδεικνύουν την φλόγα του παρελθόντος. Τότε που όλοι τους έπαιζαν με μανία, ρίχνανε στα τραγούδια τους οργή, screaming και κιθάρες που δεν άκουγαν στη λογική του Rock αλλά του Punk ήχου.Κάτι τέτοιο βέβαια είναι λογικό, γιατί όπως κάθε μουσικός, έτσι και οι Rise Against ωριμάσανε μουσικά. Καθώς περνούν τα χρόνια, το μουσικό στυλ του κάθε καλλιτέχνη εξελίσσεται και ωριμάζει. Δεν γίνεται μία μπάντα να παίζει για πάντα Punk και στην περίπτωση των Rise Against το αντάλλαγμα ήταν η παγκόσμια επιτυχία. Το group εξελίχτηκε και αυτός είναι ο νέος του ήχος. Το "Endgame" είναι ένα συμπαγές Rock album, το οποίο θα μπορούσε λίγο περισσότερα ξεσπάσματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου