Δεν διαθέτει το μουσικό μεγαλείο του “Dark side of the Moon” ή την τελειότητα του “Wish You Were Here” - το “The Wall” πολύ απλά δεν είναι φτάνει τους καλύτερους δίσκους των Pink Floyd. Αλλά αν υπάρχει κάτι που το έχει μετατρέψει στον θρύλο που είναι σήμερα, είναι η πίστη, η αγάπη, η εμμονή αν θες, του Roger Waters με αυτό που δημιούργησε.
Η ιστορία που αφηγείται σε 4 acts είναι μια συγκλονιστική (πρακτικά αυτοβιογραφική) αλληγορία απομόνωσης που σαν σύνολο διαθέτει μια δύναμη που ξεπερνά τις όποιες επιμέρους αδυναμίες της.
Ο Waters τα έβαλε με τις σκιώδεις φιγούρες που τον οδήγησαν να χτίσει τείχη απομόνωσης στη ζωή του.
Έστησε ένα επικό (όσο και μαζεμένο - ποτέ δεν θέλησε να το μεταφέρει στην αρένα) live show το 1980.
Το μετέφερε στο σινεμά. Και τώρα επιστρέφει για πρώτη φορά μετά από 30 χρόνια στη live παρουσίαση του έργου ζωής του.
Είναι ένα μουσικό show που ξεπερνά οτιδήποτε έχουμε ξαναδεί. Ξεκινά με ένα μήνυμα του Waters προς το κοινό στα ελληνικά.
Καλησπερίζει τους φανς. Ζητά να μην ανοίξει κανείς κάμερα ή κινητό. Δίνει οδηγίες για το πότε να φορέσουμε όλοι μια μάσκα που μοιραζόταν στην είσοδο. Εξηγεί γιατί ήθελε να επιστρέψει στην Αθήνα και να βιντεοσκοπήσει αυτό το σταθμό από όλη του την περιοδεία.
Όλα αυτά στα ελληνικά, ναι. (Επιστρέφει συχνά σε αυτό το δημοφιλές τρικ και καθόλη τη διάρκεια του show.)
Φυσικά τα πάντα εδώ είναι φωναχτά - αλλά από την άλλη όταν θες να δεις μια μεγαλειώδη παράσταση, δεν σε νοιάζει ιδιαίτερα η λεπτότητα.
Οπότε χειροκροτάς κι εσύ με ενθουσιασμό όταν οι εχθρικές φιγούρες από το παρελθόν του Waters (δηλαδή του Pink, του ήρωα του άλμπουμ) κάνουν την εμφάνισή τους ως τεράστιες μαριονέτες στο ύψος του επιβλητικού τεράστιου τοίχου που κυριαρχεί στο σκηνικό.
Κουνάς κι εσύ το χέρι προς τον τρομακτικό δάσκαλο, μαζί με την παιδική χορωδία που συνοδεύει το εμβληματικό “Another Brick in the Wall”.
Μένεις με το στόμα ανοιχτό όταν ένα αεροπλάνο συντρίβεται πάνω στον τοίχο και από πίσω πιάνει φωτιά.
Φοράς κι εσύ την γκροτέσκα μάσκα μαζί με όλο το πλήθος στη διάρκεια του “Empty Spaces”.
Την ίδια ώρα το αντιπολεμικό μήνυμα υπογραμμίζεται ακόμη περισσότερο, με φωτογραφίες πεσόντων να προβάλλονται πάνω στον τοίχο στο διάλειμμα (αν κοιτάξεις προσεκτικά θα βρεις κι εκείνη του πατέρα του Waters, με έναν συγκινητικό σημείωμα γραμμένο από τον ίδιο), με λάβαρα και σημαίες ενός υποθετικού φασιστικού καθεστώτος να ανεμίζουν επιδεικτικά σε διάφορα σημεία της παράστασης, με αεροπλάνα να ρίχνουν βόμβες συμβόλων καταπίεσης (από σήματα πολυεθνικών κολοσσών μέχρι θρησκευτικά σύμβολα), με ένα μεγαλοπρεπέστατο “Να γαμηθεί η κυβέρνηση” σε άπταιστα ελληνικά να κοσμεί τον τοίχο στη διάρκεια του “Mother”, με τον ίδιο τον Waters να υποδύεται με ανατριχιαστική πειθώ τον δικτάτορα που εκτελεί αντιφρονούντες, φωνάζει λόγια μίσους από το μεγάφωνο και στέκεται μαυροντυμένος, απειλητικός, ακίνητος, στη μέση της σκηνής μπροστά από το τείχος.
Παράλληλα με οτιδήποτε άλλο συμβαίνει στη σκηνή (και πάντα συμβαίνει κάτι, το show είναι λες και αγνοεί την έννοια της κοιλιάς σε μια παράσταση), ο τοίχος χτίζεται αργά αλλά σταθερά, κομμάτι-κομμάτι, σε όλη τη διάρκεια του πρώτου μέρους.
Ένα τραγούδι πριν το διάλειμμα, έχει μείνει πια μόνο ένα brick ανοιχτό, μέσα από το οποίο ο Waters παίζει μοναχικά, απεγνωσμένα, με πλήρη παραίτηση, το “Goodbye Cruel World”, για να δει έπειτα τον τοίχο να ολοκληρώνεται πλήρως μπροστά του, ανάμεσα σε αυτόν και τον κοινό, παγιδεύοντας όλη τη μπάντα από πίσω του. (Σε πλήρη ακολουθία με το άλμπουμ, το οποίο στο πρώτο του μέρους -πλευρές 1 και 2- εξιστορεί τα γεγονότα που οδήγησαν στο χτίσιμο του τείχους, ενώ στο δεύτερο -πλευρές 3 και 4- αποτελείται από τα μοναχικά παραληρήματα του Pink πίσω από τον τοίχο, μέχρι αυτός να καταστραφεί στο τέλος του προτελευταίου τραγουδιού.)
Στο δεύτερο μέρος η εφευρετικότητα περνάει σε νέα επίπεδα, καθώς το show πρέπει να λειτουργήσει γύρω από τον περιορισμό που θέτει η ύπαρξη ενός τεράστιου τείχους πάνω στη σκηνή. Δε θα νιώσεις να βαριέσαι δευτερόλεπτο.
Ο Waters θα τραγουδήσει από ένα μικρό δωματιάκι απομόνωσης που θα ξεπροβάλει για λίγα λεπτά. Θα τραγουδήσει μόνος του μπροστά από τον τοίχο. (Το “Comfortably Numb”, θα σου σηκώσει την τρίχα κάγκελο).
Θα ντυθεί δικτάτορας και θα κουβαλήσει τον στρατό του στο μπροστά μέρος της σκηνής. Θα αφήσει ένα σουρεαλιστικό animation να πει την ιστορία. (Στο “Trial”).
Θα βρεις ακόμα και τον εαυτό σου να τραγουδάει με όλη του τη δύναμη απέναντι σε ένα τοίχο, δίχως άνθρωπο να βρίσκεται τριγύρω. (Στο “Hey You”, που ανοίγει το δεύτερο μέρος).
Όλα οδηγούν στη συγκονιστική κορύφωση, με την κατάρρευση του τείχους μπροστά στα μάτια σου.
Το θέαμα είναι μεγαλειώδες από την αρχή ως το τέλος, αλλά σου δημιουργεί συναισθήματα πρωτόγνωρα σε στιγμές που συμβολίζουν κάτι απόλυτα εσωτερικό ή προσωπικό, όπως η κατάρρευση, όπως ο μοναχικός Waters να τραγουδά πίσω από τον σχεδόν ολοκληρωμένο τοίχο, όπως οι εχθρικές καρικατούρες από το παρελθόν του ήρωα – ο καθηγητής, η σύζυγος, η μητέρα.
Αυτή η τελευταία, υψώνεται ελαφρώς υπανικτικά μες στις σκιές, την ώρα που ο Waters παίζει το “Mother”, συνοδεία του ίδιου του εαυτού του, από την τελευταία συναυλία του πρώτου εκείνου Wall Tour από το 1981 στο Earl's Court.
Είναι η πιο συγκινητική όλης της παράστασης: Με 30 χρόνια να τους χωρίζουν, η ξεκάθαρα χαρούμενη, γερασμένη φιγούρα του τώρα στέκεται μπροστά, με τον νεότερο εαυτό του να τον συνοδεύει στη φωνή και την κιθάρα μέσω προβολής πάνω στον τοίχο.
Είναι μια ακόμα στιγμή όπου το προσωπικό (του Waters) μετατρέπεται σε θέαμα συγκλονιστικό (για εμάς, τους θεατές).
Τέτοιες στιγμές υπάρχουν αμέτρητες, τόσο μέσα στο ίδιο το άλμπουμ, όσο και σε αυτή την άνευ προηγουμένη μουσική παράσταση.
Είναι ο λόγος που το “The Wall”έχει ξεπεράσει τις μουσικές του αδυναμίες για να γίνει το εμβληματικό άλμπουμ που παραμένει ακόμα και σήμερα, και είναι ο λόγος που αυτό το show του “Wall Tour Live” παραμένει αδύνατον, στις 1,000 λέξεις αυτού του κειμένου, να μπουν λόγια στο πόσο μεγαλεπίβολο και συγκλονιστικό θέαμα παρουσιάζει.
Μια αληθινή εμπειρία ζωής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου