Κατά τα λοιπά η συναυλία ήταν, χωρίς ίχνος υπερβολής, τέλεια. Η φωνή του Labrie φαίνεται να βελτιώνεται με τα χρόνια, ο Myung ήταν εξαιρετικός και ο Mangini σε μεγάλα κέφια. Φαίνεται ότι μετά την αποχώρηση του Portnoy ο Rudess και ο Petrucci έχουν αναλάβει να αναπληρώσουν την πληθωρική παρουσία του . Το πετυχαίνουν απόλυτα. Ο Rudess παίρνει πρωτοβουλίες και διανθίζει τα ήδη άψογα κομμάτια με μικρές νέες λεπτομέρειες εδώ κι εκεί. Ο δε Petrucci είναι ένας συγκλονιστικός κιθαρίστας στο επίπεδο του οποίου βρίσκονται ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Ο ήχος ήταν κρυστάλλινος καθ’όλη τη διάρκεια της συναυλίας, η ατμόσφαιρα εκπληκτική και πραγματικά όσοι βρέθηκαν στη Μαλακάσα την Τρίτη το βράδυ βίωσαν ένα σπάνιο δίωρο μουσικής τελειότητας. Δεν υπάρχει τίποτα αρνητικό να πει κανείς για το show των Theater. Μια τρομακτική επίδειξη μουσικών δεξιοτήτων, συνθετικής ευφυίας, εκτελεστικής δεινότητας και μερικές στιγμές (όπως το outro του Count of Tuscany ή το Endless Sacrifice) όπου νόμιζες ότι όλοι στο Terra Vibe είχαν μεταφερθεί σε μια άλλη διάσταση. Όπως σωστά παρατήρησε φίλος και γνωστός θεατρολόγος μετά το τέλος της συναυλίας: «οι Theater μπορεί να μη βγάζουν το συναίσθημα του Ozzy ή των Twisted Sister αλλά είναι ο,τι πρέπει για να εξηγήσουμε στους εξωγήινους ότι εδώ κάνουμε και κάτι σημαντικό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου